هنر زنده ماندن

چنین کسی نه نیاز دارد که عبوس باشد و نه تباه و در شکسته بلکه فقط نباید زاهد و سانیاسی گوشه نشین باشد. او با استخوان‌های پرتوان بر زمین استوار می ایستد او با تمام قدرت به زندگی آری می گوید او با شجاعت زیستن تمام رنج ها و مرارت های زندگی را به جان می‌خرد و فلسفه‌اش وی را تا بدانجا کشانده که مرگ را بی‌تفاوتی سوار بر بال‌های زمان چون نمودی دروغین و شبحی ناتوان در نزدیکی خود می‌نگرد شبحی که نمی‌تواند هیچ چیزی را به هراس افکند زیرا فرد یادشده نیک می‌داند که فقط اکنون در هیات لحظه حاضر برای او هستی دارد...